แก้วสารพัดนึก

ย่อความจาก เกร็ดธรรม (โดย ศ.ดร.แสง  จันทร์งาม)

แก้วสารพัดนึก

ชายคนหนึ่งมีฐานะปานกลาง พออยู่พอกินไม่จัดว่ารวยหรือจน  เขาไม่พอใจรู้สึกว่าตัวเองเป็นคนยากจนมาก   อยากรวยแต่ไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะไม่มีทุน ไม่มีทาง และไม่มีปัญญา
วันหนึ่งมีคนมาเล่าให้ฟังว่า มีพระฤาษีตนหนึ่งอาศัยอยู่ในถ้ำบนภูเขา  พระฤษีมี "แก้วสารพัดนึก" ที่สามารถดลบันดาลทุกสิ่งให้แก่ผู้ที่ต้องการได้  เมื่อได้ฟังดังนั้นเขาจึงไม่รอช้ารีบออกเดินทางไปพบพระฤาษีทันที

เมื่อไปถึงเขาจึงไปขอพำนักและปรนนิบัติท่าน  ผ่านไปได้สองสามวันจนรู้สึกคุ้นเคยบ้างแล้วเขาจึงกราบเรียนถามถึงแก้วสารพัดนึกตามที่ได้ยินมา ท่านฤาษีตอบว่าท่านมีอยู่จริง ชายหนุ่มจึงอ้อนวอนขอจากท่านหนึ่งลูก เพื่อนำไปแก้ไขปัญหาความยากจนของตนเอง  "ได้" ท่านฤาษีกล่าว
"แต่แก้วสารพัดนึกนั้นไม่ใช่ของฉันนะ" 
"เป็นของศักดิ์สิทธิ์มีอยู่เอง ใครมีบุญก็จะได้ไป"   "ถ้าเธออยากได้ต้องพยายามเอง "  "จะให้ผมทำอย่างไรครับ" เขาถาม พระฤาษีชี้ไปยังตุ่มใบหนึ่ง บอกให้เขาไปตักน้ำในลำธารมาเติมให้เต็ม  เมื่อน้ำเต็มตุ่มเมื่อใดแก้วสารพัดนึกก็จะปรากฏขึ้นมาเอง เมื่อนั้นให้รีบคว้าไว้

ชายคนนั้นดีใจมาก รีบคว้าถังสองใบลงจากภูเขาไปตักน้ำในลำธาร เทียวขึ้นๆลงนับสิบเที่ยวอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเมื่อน้ำใกล้ถึงคอตุ่ม ก็ปรากฏแก้วสารพัดนึกลอยขึ้นมา เขาทิ้งถังวิ่งไล่คว้าแก้วดวงนั้นไปมาแต่พอจะคว้า แก้วสารพัดนึกก็ลอยห่างไปทุกครั้ง เมื่อไม่สำเร็จ เขาจึงไปถามพระฤษีว่าเป็นเพราะเหตุอันใด  ท่านจึงชี้ให้ดูว่าน้ำที่เขาตักมามันยังไม่เต็มตุ่มดี  เขาจึงรีบคว้าถังวิ่งลงเขาไปตักน้ำมาเพิ่ม

เมื่อเขากลับมาปรากฏว่าดวงแก้วได้หายไปแล้ว และน้ำก็ลดระดับลงเหลือเพียงครึ่งตุ่ม  เขายังไม่ละความพยายามกลับไปตักน้ำขึ้นมาใหม่  แล้วก็เป็นเหมือนเดิมซ้ำไปซ้ำมาคือพอน้ำใกล้ถึงปากตุ่มก็จะมีดวงแก้วปรากฏแต่เขาไม่ยอมเสียเวลา รีบกลับไปตักน้ำมาเติมอีกเพื่อจะให้เต็มตุ่มแต่ก็ต้องพบว่าแก้วสารพัดนึกที่เห็นนั้นก็หายไป และน้ำก็ลดเหลือครึ่งตุ่มอยู่เช่นเดิม

"ท่านอาจารย์ครับผมได้พยายามอย่างเต็มที่แล้วแต่ไม่สำเร็จ" 
"ผมควรทำอย่างไรต่อไปดีครับ"
พระฤาษียิ้มพลางตอบว่า  "อันที่จริงการจะได้ดวงแก้วนี้มานั้นง่ายนิดเดียว"
"แต่ที่เราให้เธอไปตักน้ำมานั้นก็เพื่อให้เธอได้รับบทเรียนอันมีค่าเสียก่อน"
"การที่เจ้าและคนในโลกพยายามตักน้ำใส่ตุ่มให้เต็มแล้วจะได้แก้ววิเศษนั้นไม่มีวันสำเร็จ"
"เพราะตุ่มนี้ก็เป็นตุ่มวิเศษเหมือนกัน คือพอมันใกล้จะเต็มน้ำก็จะลดลงไปทันที"
"เมื่อน้ำใกล้จะเต็มทุกคนก็เกิดความหวัง ยอมเหน็ดเหนื่อยทรมาณไม่รู้จักสิ้นสุด"
"บัดนี้เจ้าคงได้บทเรียนมากพอ  มา...เราจะพาเจ้าไปเอาดวงแก้วนั้น"

พระฤาษีจูงมอชายหนุ่มไปที่ตุ่มใบนั้นแล้วพูดว่า 
"เจ้าลำบากลำบนไม่มีที่สิ้นสุดก็เพราะตกเป็นทาสของตุ่มใบนี้"
"มันหลอกล่อเจ้าด้วยสัญญาว่าจะให้ดวงแก้วอันวิเศษถ้าเจ้าเลี้ยงมันให้อิ่ม"
"แต่เมืือมันใกล้เต็ม แก้วนั้นก็หายไปพร้อมกับน้ำที่ลดลง แล้วเจ้าก็ต้องหาให้มันกินอยู่ร่ำไป"
พระฤษีส่งฆ้อนให้ชายหนุ่ม "แทนที่เจ้าจะเป็นทาสของมัน จงประกาศอิสระภาพด้วยการทำลายมันเสีย"
ชายหนุ่มเงื้อฟาดฆ้อนลงไปที่ตุ่มสุดแรง เมื่อตุ่มแตกละเอียดกระจายหายไป ก็ปรากฏว่ามีดวงแก้วสารพัดนึกปรากฏขึ้นมา  คราวนี้ชายหนุ่มคว้าไว้ครอบครองได้สมความปรารถนา

เราทุกคนกำลังตักน้ำใส่ตุ่มใบใหญ่ที่ไม่รู้จักเต็มคือความอยากหรือตัณหาของเราเอง  เรายอมเหนื่อยยอมทุกข์ทรมาณเพื่อให้เป็นไปตามที่อยากได้ อยากมี อยากเป็น เมื่อได้มาก็สุขชั่วคราว แล้วก็อยากใหม่ไปอีกเรื่อยๆ  เราจึงอยู่ในฐานะวิ่งตามความสุขตลอดกาลแต่ไม่ทันความสุขเสียที เพราะพอเมื่อจะทัน มันก็วิ่งหนีไปรออยู่ข้างหน้าเราอยู่ร่ำไป

คนที่ตกเป็นทาสของความอยาก แม้จะมีทรัพย์สมบัติล้นฟ้าก็ยังถือว่าอดอยาก

ยังมีความหิวทางใจ...ยังยากจน

ยังห่างไกล...จากแก้วสารพัดนึก